Ogłoszenia

1.CHCIWOŚĆ

Wchodząc w tajemnicę męki naszego Zbawiciela, w tym roku poprosimy o przewodnictwo św. Mateusza. Napisał on swoją Ewangelię dla Żydów. Chciał ukazać Jezusa Chrystusa, obiecanego Mesjasza, jako nowego Mojżesza i wielkiego Prawodawcę. Pośrednio jednak ukazał im dramat zamkniętych serc. Mimo bowiem świetnego przygotowania przez proroków, nie rozpoznali czasu nawiedzenia. Przed Zbawicielem zamknęli swoje serca. Chrystus w Wielkim Tygodniu ukazuje, jak winna wyglądać postawa syna człowieczego, który chce podobać się Bogu. Jezus ukazuje nam otwarte serce na współpracę z Ojcem. Wędrując razem z Mateuszem śladami naszego Mistrza aż na Golgotę, spróbujemy zrozumieć, co stanowi główną przeszkodę w przyjęciu łaski. Dlaczego nasze serca są tak uodpornione na jej działanie? Dlaczego nam tak trudno odpowiedzieć na Jego nieskończoną miłość? Organizm człowieka potrafi się uodpornić na działanie antybiotyków. Taki uodporniony człowiek może zjadać wielkie ilości lekarstw, które mu nie tylko nie pomogą, ale zaszkodzą. Podobnie jest z człowiekiem, który może się tak uodpornić na działanie łaski, że mimo iż będzie codziennie przystępował do Komunii świętej, że będzie spędzał godziny na modlitwie i słuchał setki kazań, to jego życie religijne nie tylko nie będzie się rozwijało, ale będzie obumierało. Właśnie ten dramat ludzkiego serca interesuje nas w sposób szczególny. Człowiek może być zanurzony w świecie łaski, łaska dotknie jego skóry, ale nie dotknie jego serca. Był złodziejem W czasach Jezusa takich ludzi, odpornych na działanie łaski, było wielu. Mateusz przedstawia nam dziś pierwszego z nich, należącego do grona Dwunastu. To Judasz, którego serce było odporne na działanie łaski. Do dnia dzisiejszego jest to postać tajemnicza. Najprawdopodobniej było wiele motywów zdrady Jezusa. Wydaje się, że przeważył motyw sprowokowania Jezusa do politycznego działania, ale świadectwa Ewangelistów wyraźnie sygnalizują i inne motywy. Św. Jan zaznacza, że Judasz był złodziejem i wykradał ze wspólnej kasy. Wszyscy synoptycy mówią o pieniądzach, jakie otrzymał za skazanie Mistrza. Mateusz jako jedyny z Ewangelistów zanotował pytanie Judasza skierowane do arcykapłanów: „Co chcecie mi dać, a ja Go wam wydam” (Mt 26,15). Mateusz jako celnik wiedział, co to znaczy dokładnie liczyć i tylko on podaje dokładną cenę zdrady: „Wyznaczyli mu trzydzieści srebrników” (Mt 26,15b), cenę ustanowioną przez Prawo. Nikt nie jest w stanie pojąć mrocznych zakamarków serca Judasza, ale wszyscy z przerażeniem spoglądamy na te jego srebrniki. Blisko trzy lata nie otworzył serca dla łaski, a miał je otwarte dla pieniędzy. Już samo pytanie: „Co chcecie mi dać, a ja Go wam wydam” jest przerażające. Judasz dokonał tragicznego wyboru: sięga po pieniądze, bo są one dla niego cenniejsze niż Mistrz. Chciwość odrzuca łaskę, czyni człowieka odpornym na działanie Boga. Był tak blisko Jezusa, a serce więcej ceniło trzydzieści srebrników, niż Mistrza. Jeśli w sercu człowieka jest choć jeden gram miłości do dóbr tego świata, to Bóg nie może już w to serce przelać swojej miłości. Tak jak nikt z nas do butelki, w której znajduje się łyżka soku nie przeleje miodu, bo wszystko by się zakwasiło. Butelka musi być czysta. Ta łyżka soku zniszczyłaby wszystko. Bóg do serca, w którym jest miłość do dóbr tego świata, nie przelewa swojej łaski. To nie musi być trzydzieści srebrników, to może być telewizor, piękna torebka, ulubiony kotek. To wystarczy, by serce było zamknięte na działanie łaski. Krętacz Według Mateusza w Wieczerniku Judasz słysząc oświadczenie Jezusa: „Jeden z was Mnie zdradzi”, zapytał: „Czy nie ja, Rabbi?”. W odpowiedzi usłyszał: „Tak jest, ty” (Mt 26,25). Zwróćmy uwagę na to pytanie: „Ile mi dacie, a ja Go wam wydam?” i następne, rzucone w twarz Chrystusowi: „Czy nie ja, Rabbi?”. Ileż w tych pytaniach jest cynizmu. Przecież Judasz doskonale wiedział, że Chrystus zna bogactwo ludzkiego serca, a mimo to potrafi wprost postawić pytanie: „Czy nie ja, Mistrzu?”. Każdy, kto kocha dobra tego świata, chodzi krętymi drogami. Taki człowiek nie potrafi chodzić prosto, zawsze coś kryje lub coś koloryzuje. Ile razy mamy do czynienia z krętaczem, tyle razy wiemy, że w sercu tego człowieka jest świat, a nie Bóg, bo łaska działa tylko w świecie prawdy. Człowiek musi się odważyć stanąć w prawdzie przed Bogiem. Judasz tego nie zrobił. Jaka winna być jego odpowiedź, kiedy usłyszał z ust Chrystusa: „Tak jest, ty”? Czy nie powinien upaść i prosić o przebaczenie? Materialista tego nie zrobi. To jego krętactwo w całej ostrości ujawnia się w Getsemani, w tym miejscu, gdzie przekazuje sprzedany wcześniej „towar” w ręce kupujących i „towar” ten znaczy pocałunkiem. Tu stoimy wobec niepojętej miłości Jezusa. Teraz Bóg stawia Judaszowi pytanie: „Przyjacielu, po coś przyszedł?” (Mt 26,50). Zwróćmy uwagę na to, że Jezus nazywa przyjacielem i traktuje jak przyjaciela człowieka, który zamknął swe serce na działanie łaski. Judasz nigdy nie był przyjacielem Chrystusa, on był przyjacielem pieniędzy, ale Chrystus był przyjacielem Judasza. „Po coś przyszedł”. Po co człowiek chciwy, zajęty doczesnością, może przychodzić do Chrystusa? Po to, aby na Nim zrobić interes. „Przyjacielu, po coś przyszedł”? Dziś również wielu ludzi przychodzi do Chrystusa po paczki, lekarstwo, znajomości, ludzką miłość. Każdemu z nich Chrystus stawia to samo pytanie: „Przyjacielu, po coś przyszedł”?

Zapytujemy dziś siebie, jaki jest nasz motyw podejścia do Chrystusa, do Komunii świętej, do Kościoła? Po coś przyszedł? Z mieczami i kijami

Czy Chrystus nie mógł zdecydowanie rozprawić się z Judaszem i z tymi wszystkimi, którzy razem z nim przyszli? Czy nie mógł odwrócić biegu wydarzeń? Mógł i właśnie św. Mateusz notuje nam słowa Chrystusa skierowane do Piotra w Getsemani: „Schowaj miecz swój do pochwy, bo wszyscy, którzy za miecz chwytają, od miecza giną”. I dodał: „Czy myślisz, że nie mógłbym poprosić Ojca mojego, a zaraz wystawiłby Mi więcej niż dwanaście zastępów aniołów? Jakże więc spełnią się słowa Pisma, że tak się stać musi?” (Mt 26,52-53). Jezus rezygnuje z użycia siły i jasno stwierdza, że kto wejdzie na drogę przemocy, musi się liczyć z przegraną. Siłą na drodze zbawienia nic nie można osiągnąć. To, co zostanie osiągnięte przy pomocy siły, siłą zostanie odebrane. Chciwi ludzie tego świata sięgają po cel używając przemocy, ale tam, gdzie jest przemoc, tam nie ma miłości. Łaska należy do świata miłości, do świata wolności, dlatego Chrystus rezygnuje z przemocy. Kto stawia na miłość, musi zrezygnować z przemocy. Jezus nie prosi Ojca o pomoc, o zwycięstwo nad wrogami, prosi Go o wypełnienie Jego woli, która została objawiona w Piśmie Świętym. On po to żyje, aby zrealizować proroctwa. Straszne proroctwo Prorok Jeremiasz przepowiedział straszną transakcję, jaką przeprowadził Judasz. W Ewangeliach tylko św. Mateusz mówi o tym, jaki kres miało życie Judasza. Kiedy Jezusa związanego zaprowadzili i wydali w ręce namiestnika Piłata, „wtedy Judasz, który Go wydał, wiedząc, że Go skazano, opamiętał się, zwrócił trzydzieści srebrników arcykapłanom i starszym i rzekł: «Zgrzeszyłem wydawszy krew niewinną». Lecz oni odparli: «Co nas to obchodzi? To twoja sprawa». Rzuciwszy srebrniki ku przybytkowi, oddalił się. Potem poszedł i powiesił się” (Mt 27,2-5). Z chwilą kiedy Jezus znalazł się w rękach Piłata, Judasz zrozumiał, że jego interes nie jest dobry. Próbuje naprawić błąd, oddaje pieniądze, ale Chrystusa już nie otrzymuje. Traci Chrystusa i pieniądze. Wyznaje, że zgrzeszył, ale czyni to nie przed Bogiem. Przed wspólnikami zła oświadcza, że Chrystus jest niewinny. Mówi prawdę. Teraz zrozumiał, że popełnił błąd. Judasz uświadomił sobie, że w swojej chciwości przebrał miarę. Każdy chciwiec w jakimś momencie przebierze miarę w gromadzeniu dóbr. Jest podobny do człowieka, który próbuje nadmuchać balon. Cieszy się, że balon mu rośnie, ale w pewnym momencie pęka i wszystko wypada z ręki. Tak było z Judaszem. Jego wspólnicy zrobili dobry interes i dlatego nie chcą mieć z nim nic wspólnego: „to twoja sprawa”, nas twoje wyrzuty sumienia nie interesują. Judasz załatwia swoją sprawę do końca. Rzuca pieniądze w świątyni, a w tym momencie, kiedy one wypadają z jego ręki, traci również sens swojego życia. Stracił Chrystusa i Jego miłość, przynajmniej tak mu się wydaje, traci pieniądze i sam odbiera sobie życie. Stajemy wobec wielkiej tajemnicy. „Arcykapłani zaś wzięli pieniądze i orzekli: «Nie wolno kłaść ich do skarbca świątyni, bo są zapłatą za krew». Po odbyciu narady kupili za nie Pole Garncarza na grzebanie cudzoziemców. Dlatego pole to, aż po dziś dzień nosi nazwę Pole Krwi. Wtedy spełniło się to, co powiedział prorok Jeremiasz: Wzięli trzydzieści srebrników za Tego, którego oszacowali synowie Izraela i dali je za pole garncarza, jak im Pan nakazał” (Mt 27,6-10). Św. Mateusz przytaczając słowa Jeremiasza chce otworzyć oczy swoim czytelnikom, zwłaszcza służbie świątynnej, na mesjański charakter Jezusa Chrystusa. Pieniądze, za które kupiono pole pod cmentarz, były zapłatą za Krew Jezusa i były zapłatą za krew Judasza. Tragiczny koniec człowieka, który nie odpowiedział na łaskę. Judasz nie nauczył się kochać. Samemu Chrystusowi, najlepszemu z mistrzów, nie udało się zapalić jego serca prawdziwą miłością. Doczesne myślenie, umiłowanie dóbr tego świata, uniemożliwiło wypełnienie jego serca łaską zbawienia. Człowiek, który umiłuje doczesność, jest podobny do drewna mocno nasączonego wodą, które, włożone do ognia, nie pali się. Może być w ogniu, syczy, ale się nie pali. Błogosławieni ubodzy Pierwszy z wielkich dramatów zamknięcia na łaskę Bożą to materializm. W tym kontekście staje się zrozumiała postawa Chrystusa, który od początku, ogłaszając konstytucję swojego Królestwa wyraźnie powiedział: Szczęśliwi – „Błogosławieni ubodzy w duchu”, to znaczy ci, którzy mają dystans wobec dóbr tego świata. W Wielkim Tygodniu Chrystus sam objawia nie tylko słowem, ale czynem tę postawę otwartą na łaskę. On nie jest przywiązany do żadnego z dóbr tego świata. Nie ma domu, Apostołowie pouciekali, traci nawet wolność – związano Mu ręce, a potem przybito do krzyża – nie ma nic, nago umiera, traci życie. W tym ubóstwie, w tym oddaniu wszystkiego, w tej gotowości na złożenie ofiary z dóbr tego świata, ma ciągle serce otwarte na współpracę z Ojcem. Krok po kroku, sekunda po sekundzie pełni Jego wolę. Nasze zadanie jako Jego uczniów żyjących w tak bardzo zmaterializowanym i zamkniętym na działanie łaski świecie polega na tym, że mamy dać świadectwo ubóstwa i wolności. Nie chodzi o to, aby nic nie posiadać. Ewangelicznie rozumiane ubóstwo to jest wolność. Chodzi o to, aby wtedy, kiedy trzeba będzie wybierać między Chrystusem a dobrami tego świata, nikt z nas nie wyciągnął ręki po trzydzieści srebrników. Czy w naszym sercu nie znajduje się ta łyżka soku umiłowania dóbr tego świata, które Bogu uniemożliwią wypełnienie serca łaską? Czas Wielkiego Postu to czas oczyszczenia serca, aby Bóg mógł wypełnić je po brzegi swoim pokojem i swoim szczęściem.

2. ZAZDROŚĆ Z pomocą łaski Bożej, wobec Chrystusa obecnego w Najświętszym Sakramencie, pod przewodnictwem św. Mateusza, próbujemy odkryć, co w sercu człowieka najbardziej przeszkadza Bogu, co czyni nasze serce odpornym na działanie Jego miłości. W poprzednim rozważaniu św. Mateusz, wskazując na Judasza, ukazał niszczycielskie działanie chciwości. Dziś druga straszna choroba ludzkiego serca – zazdrość. Zanim podejdziemy ze św. Mateuszem do Kajfasza, by zobaczyć z bliska człowieka niszczonego przez tę chorobę, podam krótką charakterystykę zazdrości. Groźna choroba

Zazdrość jest formą nienawiści drugiego człowieka, a przejawia się jako smutek z powodu cudzego szczęścia i radość z powodu jego nieszczęścia. Podkreślam – jest to forma nienawiści drugiego człowieka. Wszystkie pozostałe wady są pewnym wypaczeniem Bożych darów. Na przykład chciwość, to długie ręce, coraz dłuższe, one rosną kosztem pozostałych części ciała. Karłowacieje serce, ale ręce są coraz dłuższe, aby mogły coraz więcej zagarnąć. Człowiek staje się dziwolągiem. Nieumiarkowanie to coraz większy brzuch, do którego człowiek nieumiarkowany ciągle dorzuca coś nowego. Jego brzuch rośnie kosztem innych członków. Gniew to coraz większa pięść, która rośnie tak, że przysłoni całego człowieka. Egoizm to zadarty nos i wysoka szyja, która rośnie jak u żyrafy, na tej szyi jest maleńka głowa, a na niej jeszcze mniejsza korona. Łatwo poznajemy chciwca, po długich rękach. Łatwo człowieka pysznego, bo zawsze jest o głowę wyższy od wszystkich innych ludzi. Przy tych schorzeniach łatwo postawić diagnozę i stosunkowo nie trudno wskazać sposoby leczenia. Natomiast zazdrość nie bazuje na żadnym darze. Jest to nowotwór ludzkiego serca. Wszystko jest harmonijnie zbudowane: ręce, pięść, brzuch, głowa na swoim miejscu, ale wszystkie te dary są zjadane przez zazdrość. Ona niszczy wszystko od środka. Bardzo często zazdrość żeruje w sercach ludzi wyjątkowo utalentowanych, zdolnych, inteligentnych, bo wówczas ma do dyspozycji ogromną ilość darów. Jej działanie jest szalenie niebezpieczne. Jest to choroba straszna, bo nieuleczalna. Kościół w swej apteczce nie posiada w pełni skutecznego lekarstwa na zazdrość, tak jak współczesna medycyna nie posiada lekarstwa na nowotwory. Można się jej pozbyć tylko wtedy, kiedy sam właściciel decyduje się na operację, którą musi przeprowadzić na żywo, bez narkozy. I nawet wtedy, kiedy zazdrość zoperuje, musi się liczyć z tym, że mogą być przerzuty i za trzy, cztery lata stanie przed perspektywą następnej operacji. Zazdrość to straszna choroba niszcząca człowieka i jego otoczenie. Straszna, bo cokolwiek dostanie, wszystko zniszczy. Jakikolwiek dar otrzyma, wszystko zniszczy. Działa jak nowotwór. Cokolwiek dostarczymy dla ratowania organizmu zżeranego przez tkankę nowotworową to stanie się pokarmem nie organizmu, ale raka. Podobnie zazdrośnik niszczy każdy dar, łącznie z człowiekiem, który chce mu pomóc. Zazdrość jest szalenie trudna w odkryciu. W pierwszym stadium właściwie niedostrzegalna. Jak maleńki guz zwiastujący już groźną nowotworową chorobę, tak pierwszy dostrzegalny znak zazdrości zwiastuje jej groźną obecność w sercu człowieka. Wreszcie jest to choroba zakaźna. Jeśli zazdrość pojawi się w środowisku, a środowisko nie ma odpowiedniej szczepionki, aby się uodpornić, to w krótkim czasie potrafi zniszczyć olbrzymią ilość ludzi. To jest widmo jednej z najgroźniejszych chorób szatańskich. Zazdrość jest samą esencją zła, jest odwrotnością miłości, jest nienawiścią drugiego człowieka. Na zewnątrz człowiek zazdrosny często jest podobny do pięknej pisanki, tylko w środku jest zepsuty. Dotąd jest dobrze, dopóki się go nie trąci. Jak się jajko rozbije, to bucha zeń taki odór, że wszyscy uciekają i nikt nie pamięta o pisance, tylko o tym, co było w środku skorupy. Jak powstaje zazdrość? Mechanizm jest szalenie prosty. W sercu człowieka jedno włókno przestaje kochać. Pojawia się ktoś, kogo nie kocham. Odtąd każdy skurcz serca powoduje ból. Jeśli to włókno nie zostanie uleczone i człowiek nie zdecyduje się na akt miłości, na tym włóknie pojawia się nowotwór ducha, zazdrość, która bardzo szybko obejmuje całość serca. Dlaczego kogoś nie kochamy? Najczęściej dlatego, że nie chce być naszą wyłączną własnością, albo kocha kogoś, kogo my kochamy. Zazdrośnikowi wydaje się, że jeśli ktoś kocha tego, kogo on kocha, to kradnie mu kochaną osobę. Zatem nienawidzi złodzieja swego szczęścia. Gdyby zazdrośnik zazdrościł tego, że ktoś opala się w słońcu, a mógł to uczynić, to przykryłby całe słońce i przez dziurkę od klucza puściłby jego promienie tylko na siebie, aby na nikogo nie padały, by słońce było tylko jego. Podejście zazdrośnika do drugiego człowieka jest właśnie takie – nienawidzi każdego, kto opala się w promieniach jego słońca. Nienawidzi go, ponieważ jest szczęśliwy. Nienawidzi jego szczęścia. Ponieważ jego serce nie boli, a mnie boli i nie mogę sprawić, aby mnie nie bolało, to muszę go tak ugryźć, aby jego też bolało. Jak on zacznie płakać, to mnie będzie lżej. Oto mechanizm zazdrości. Spotęgowana zazdrość Św. Mateusz trafnie zauważył, że główną chorobą w czasach przyjścia Chrystusa była zazdrość obejmująca społeczeństwo od samego szczytu, aż do dołu. Tylko on w swojej Ewangelii zanotował, że już na samym początku Herod z zazdrosnej nienawiści próbował zlikwidować Chrystusa w Betlejem, a ponieważ chciał być pewny, że Go dosięgnął, wymordował dziesiątki chłopców w Betlejem i okolicy. A kiedy Mateusz wprowadza nas w wydarzenia Wielkiego Tygodnia ukazuje ostatni etap rozgrywki Chrystusa z zazdrością, która opanowała serce Kajfasza, sanhedrynu, faryzeuszy i uczonych w Piśmie. Ta zazdrość była w nich od początku, odkąd Chrystus nauczał. Jezus, wiedząc o niej, trzymał się z daleka od przywódców narodu, omijał ich, chciał być jak najdalej od tego kosza zepsutych zazdrością jajek. Oto w Niedzielę Palmową postanowił ukazać obrzydliwość ich wnętrza i ujawnił ich zazdrość. Tryumfalnie wchodzi do Jerozolimy, a tryumf ten boleśnie rani zazdrośników. Oni Go nienawidzą. Zazdrosny nienawidzi zwycięstwa i sławy drugiego człowieka. Przychodzą do Niego i pytają, dlaczego nie każe milczeć tym, którzy wołają: „Hosanna Synowi Dawidowemu”? Chrystus odpowiada: Nie słyszeliście, że „z ust niemowląt i ssących zgotowałeś sobie chwałę” Odwołuje się do Pisma Świętego. Chcąc zaś uzasadnić swoją władzę, Chrystus wchodzi do świątyni, robi w niej porządek i tu przebiera się miara. Władza pyta: „Jakim prawem to czynisz W pierwszych dniach Wielkiego Tygodnia Chrystus toczy otwarty spór, wskazując na ukrytą w sercach faryzeuszy i arcykapłanów zazdrość. Demaskuje zawartość ich serc. Opowiada im przypowieść o przewrotnych dzierżawcach, którzy złem odpłacili za okazane im dobro. Z zazdrości zamordowali syna właściciela winnicy, aby ją posiąść na własność. Jezus odpowiadał na liczne podchwytliwe pytania przedstawicieli władzy. Ci, chcąc Go koniecznie skompromitować, pytali o Jego uprawnienia, o podatek, o zmartwychwstanie, o największe przykazanie. Odpowiedzi Chrystusa są jednak tak inteligentne, że to oni zostają publicznie skompromitowani. Zazdrość, która nie znosi kompromitacji, jeszcze usilniej dąży do Jego likwidacji, zwłaszcza, że ta kompromitacja dotyczy ludzi sprawujących władzę. W Wielki Wtorek lub Środę św. Mateusz umieszcza straszne siedmiokrotne „biada” Chrystusa rzucone pod adresem uczonych w Piśmie i faryzeuszy. Jest to krytyka ich obłudy i niewłaściwej interpretacji Prawa. Jezus ukazuje wreszcie wizję sądu ostatecznego, w której chodzi o egzamin z miłości Zazdrosne serce nie umie kochać i nie może dostąpić zbawienia. Fałszywe oskarżenie To w takiej sytuacji zapadła decyzja Kajfasza, aby Go zabić. Wchodzimy zatem bezpośrednio w opis męki Chrystusa podany przez Mateusza. Przyprowadzono Chrystusa przed Kajfasza, „tymczasem arcykapłani i cała Wysoka Rada szukali fałszywego świadectwa przeciw Jezusowi, aby Go zgładzić. Lecz nie znaleźli, jakkolwiek występowało wielu fałszywych świadków. W końcu stanęli dwaj i zeznali: «On powiedział: Mogę zburzyć przybytek Boży i w ciągu trzech dni go odbudować ». Wtedy powstał najwyższy kapłan i rzekł do Niego: «Nic nie odpowiadasz na to, co oni zeznają przeciwko Tobie? ». Lecz On milczał. Pierwszy znak zazdrosnego człowieka to szukanie fałszywych świadków, szukanie dowodów. Człowiek, który zazdrości, bez przerwy śledzi tych, którym zazdrości. Zawsze szuka dowodów. Zbiera je pieczołowicie, układa i wszystko mu się idealnie zgadza. Zawsze diabeł przyprowadzi go wtedy, kiedy trzeba będzie zdobyć jeszcze jeden dowód. Czy te dowody są prawdziwe? Nie, ponieważ on widzi wszystko w krzywym zwierciadle. Jeśli nie kocha, nie może znać prawdy o człowieku. Jaka jest odpowiedź Chrystusa na te zarzuty? Jest nią milczenie. Przez całe lata unikał tego spotkania, a teraz od ludzi zazdrosnych oddzielił się barierą milczenia. Jezus wie, że każde słowo, jakie powie, będzie przez zazdrosnych o władzę potraktowane jako dowód przeciwko Niemu. Kajfasz dostrzegł tę bezpieczną postawę Chrystusa i postanawia Go zmusić do wypowiedzenia słowa, obojętnie jakie by ono było. Cokolwiek powie, to i tak będzie przeciwko Niemu. Zazdrośnik wszystko potrafi sprytnie wykorzystać dla niszczenia tego, kogo nie lubi. „A najwyższy kapłan rzekł do Niego: «Poprzysięgam Cię na Boga żywego, powiedz nam: Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Boży?» Jezus mu odpowiedział: «Tak, Ja Nim jestem. Ale powiadam wam: Odtąd ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego, i nadchodzącego na obłokach niebieskich ». Wtedy najwyższy kapłan rozdarł swoje szaty i rzekł: «Zbluźnił. Na cóż nam jeszcze potrzeba świadków? Oto teraz słyszeliście bluźnierstwo. Co wam się zdaje?» Oni odpowiedzieli: «Winien jest śmierci Urzędowe pytanie: „poprzysięgam Cię”, zatem Chrystus musi dać odpowiedź. Oni jednak nie słyszą tego, co On mówi. Zazdrosny zawsze słyszy to, co chce usłyszeć. Nie jest otwarty na prawdę. Oni słyszą bluźnierstwo. Nawet słowo Boże przez zazdrośnika jest interpretowane w inny sposób. Tu jeszcze raz widać, jak przed zazdrosnym człowiekiem nie można powiedzieć ani jednego słowa. On może stawiać setki pytań, ale nie wolno na nie odpowiedzieć, bo każde wypowiedziane słowo zostanie wykorzystane przeciwko nam. Chrystus odpowiedział słowem Boga i to wystarczyło, by Go uznano za bluźniercę. Zazdrośnik z wszystkiego potrafi zrobić zarzut, nawet z rzeczy najświętszych: z udziału we Mszy św., z Komunii św. Wszystko potrafi wykorzystać do zła. Na tym polega jego działanie. Zwracam uwagę na teatralny gest rozdarcia szat. Zazdrośnicy bardzo lubią takie teatralne gesty. Książka rzucona na ziemię, trzaśnięcie drzwiami, rozdarcie kartek, zniszczenie trzymanego w ręce przedmiotu. Oto postawa nienawiści, brak szacunku dla siebie i innych. Rozdarte szaty to teatralny gest zazdrosnego Kajfasza. Nienawiść Rady Następnie obserwujemy wybuch zazdrości na sali posiedzenia. „Wówczas zaczęli pluć Mu w twarz i bić Go pięściami, a inni policzkowali Go i szydzili: «Prorokuj nam, Mesjaszu, kto Cię uderzył Jesteśmy przed czcigodną, najwyższą radą powołaną z ustanowienia Bożego, która jest wspólnotą chorą na zazdrość. U najwyższego kapłana obserwujemy jeden z największych wybuchów zazdrosnej nienawiści, jaki da się zauważyć na ziemi. Zazdrość jednak idzie dalej. Nie zadowolili się tym, że Chrystus wisi na krzyżu ani tym, że leży w grobie. Jeszcze mógłby im po śmierci psuć opinię. Ich zazdrość sięga poza grób. Nazajutrz, to znaczy po dniu Przygotowania, przychodzą do Piłata i mówią: „Panie, przypomnieliśmy sobie, że ów oszust powiedział jeszcze za życia: «Po trzech dniach powstanę». Każ więc zabezpieczyć grób aż do trzeciego dnia, żeby przypadkiem nie przyszli Jego uczniowie, nie wykradli Go i nie powiedzieli ludowi: «Powstał z martwych». I będzie ostatnie oszustwo gorsze niż pierwsze” Oto przebiegłe działanie ludzi zazdrosnych. Wydawałoby się, że to już wszystko, że na tym się skończy, tymczasem dzieje się inaczej. Za trzy dni Chrystus wyszedł z grobu i pierwsza wiadomość o Jego zmartwychwstaniu doszła do Kajfasza. Przybyli do niego ludzie najbardziej wiarygodni, właśnie ci, którzy pilnowali grobu i powiadomili go o wszystkim, co zaszło. Wtedy arcykapłani zebrali się ze starszymi, a po naradzie dali żołnierzom sporo pieniędzy i rzekli: „Rozpowiadajcie tak: Jego uczniowie przyszli w nocy i wykradli Go, gdyśmy spali Czy po zmartwychwstaniu się nawrócili? Nie, bo zazdrośni ludzie nie otworzą się na prawdę. Uczynią wszystko, aby zniszczyć świadków zmartwychwstania. Zazdrość działa dalej. Wobec Zazdrości Jak należy zachować się wobec ludzi zazdrosnych? W oparciu o pouczenie Chrystusa musi być zachowany dystans, ostrożność, bo mamy do czynienia z chorobą zakaźną. Nie należy wchodzić z nimi w dyskusje, bo nasze słowa wykorzystają przeciw nam. Jezus wobec stawianych zarzutów milczał. Nie należy pomagać zazdrośnikowi, bo ile razy podamy mu rękę, on ją ugryzie. Pomocna ręka to dar, a zazdrość żywi się darem. Jest możliwa tylko jedna jedyna pomoc – trzeba kochać zazdrośnika. Chrystus kochał Kajfasza. Jeśli zdecydujemy się na dotknięcie i wylanie czyjejś zazdrości, to musimy przyjąć konsekwencje, tak jak przyjął je Chrystus. Trzeba wiedzieć, że po ludzku rzecz biorąc, to się nam nie opłaci, bo staniemy się celem wzmożonych ataków zazdrośnika. Co należy czynić, aby zazdrość nie gościła w naszym sercu? Należy kochać każdego człowieka. Nie może być ani jednego człowieka, którego byśmy nie kochali. Serce nasze musi żyć miłością i jak długo żyje miłością, tak długo jest odporne na zazdrość. Jeśli się pojawi jeden człowiek, do którego czujemy niechęć, to odporność na tę chorobę niknie. Zaatakuje nas natychmiast. Nigdy nikogo nie śledzić, za nikim nie węszyć, nigdy nikogo nie obserwować, nigdy nie kręcić się koło drugiego człowieka, kręcić się wokół Boga. Gdyby zazdrośnik przeznaczył ten czas i siły, które poświęca na śledzenie drugiego, na modlitwę, to jest na kręcenie się wokół Boga, to byłby święty. Zazdrośnik jest niewolnikiem tego, komu zazdrości, jest jak koza uwiązana u palika. Nie potrafi się od tego człowieka urwać, odciąć. Bez przerwy do niego wraca. Jeśli chce się leczyć, winien przeciąć ten powróz i odejść możliwie jak najdalej, dopóki nie nauczy się kochać. Gdy się nauczy, będzie mógł wrócić. Wreszcie winien się nastawić na to, by uczestniczyć w szczęściu drugiego człowieka, by mu pomóc. Człowiek jest szczęśliwy, kiedy innych do szczęścia doprowadza. Jeśli mam źródło to podprowadzam do niego dziesięciu, stu, milion ludzi. Natomiast zazdrośnik nie dopuści ani jednego. Dopóki nie nauczy się tego doprowadzania innych do źródła swego szczęścia, to nigdy się nie wyleczy. Powtarzam jeszcze raz. Zazdrość to szatański grzech, sama esencja zła. Zazdrość zamyka człowieka na działanie łaski i stawia go zupełnie na przeciwległym biegunie miłości. Módlmy się, abyśmy nigdy na zazdrość nie zachorowali, a groźba tej choroby jest aktualna do końca życia. Prośmy również, abyśmy nie musieli żyć w pobliżu człowieka zazdrosnego, bo takie sąsiedztwo jest szalenie trudne. Spotkanie z Kajfaszem, który dokonał tak wielkiego zniszczenia, niech będzie dla nas przestrogą.

3.PYCHA Razem ze św. Mateuszem uczestniczymy w tym roku w wydarzeniach Wielkiego Tygodnia, obserwując mechanizm, który ludzkie serce zamyka na działanie łaski. Mamy już za sobą dwa etapy choroby naszego ducha: chciwość i zazdrość. Dziś czeka nas refleksja nad pychą. Chodzi o wadę, przez którą człowiek nie chce uznać prawdy o sobie i ciągle sięga na wyższy stopień, aniżeli się mu należy. Pycha żeruje na ambicji. Ambicja jest darem Boga. To wielka siła tkwiąca w umyśle, która decyduje o twórczości człowieka. Ambicja dotknięta pychą nie umie przegrywać, nie potrafi ponieść klęski. Jest to najsłabszy punkt naszego serca. Szatan doskonale o tym wiedział, skoro na samym początku uderzył właśnie w ten punkt. Łechcąc nasze ambicje kusił: „Będziecie jako bogowie”. W ten sposób nakłonił pierwszych rodziców do grzechu. Chciał zniszczyć człowieka i udało mu się to. Pycha stała się drogą wiodącą do piekła. Adam dokładnie ukazał, jak ta droga wygląda. Chrystus przyszedł, aby ukazać nam drogę wiodącą do nieba. Jego pokora jest odwrotnością pychy. Św. Mt każe nam popatrzeć na ostatni odcinek drogi J Ch po to, abyśmy dostrzegli Jego niezwykle wielką pokorę. Zdradzony przez przyjaciela . Jakie są etapy drogi pokory, którą Chrystus wstępuje w stronę domu Ojca? Interesuje nas ostatni odcinek. Pierwsze wielkie upokorzenie, to zdrada przez przyjaciela. Sam Chrystus wybrał Judasza, obdarzył go wielu darami i on stał się przyczyną Jego klęski. To jest bardzo upokarzające. Najbardziej boli krzywda wyrządzona przez przyjaciela. Upokorzona żona przez zdradę męża, upokorzeni rodzice przez zdradę dzieci, upokorzony przyjaciel przez zdradę przyjaciela. A tak łatwo było uniknąć tej klęski. Wystarczyło wybrać kogoś innego. Było tylu lepszych kandydatów: Józef z Arymatei, Nikodem, Łazarz. Lepiej by również Pan Jezus uczynił, gdyby wziął za przyjaciela łotra, który w ostatnim momencie opowiedział się po Jego stronie. Ktokolwiek kiedyś przeżył zdradę przyjaciela, ten wie, jak wielkie jest to upokorzenie, ten potrafi zrozumieć Chrystusa, który to upokorzenie przeżywa. Drugie bardzo upokarzające wydarzenie to aresztowanie Jezusa. Chrystus w Ogrodzie Getsemani rzekł do tłumów: „Wyszliście z mieczami i kijami jak na zbójcę, żeby Mnie pojmać. Codziennie zasiadałem w świątyni i nauczałem, a nie pochwyciliście Mnie”. Szukali Chrystusa, jak ukrywającego się mordercy. Ludzie, którzy zrobili polowanie na Syna Bożego z kijami w ręku. Oto co potrafi uczynić człowiek. Bardzo upokarzająca scena. Oczerniony Trzeci etap upokorzenia to dom Kajfasza. Płynie tam potok oszczerstw rzucanych pod adresem Chrystusa. ON przyjmuje je w milczeniu. „Wtedy powstał najwyższy kapłan i rzekł do Niego: «Nic nie odpowiadasz na to, co oni zeznają przeciwko Tobie?» Lecz Jezus milczał”. Każde oszczerstwo bardzo upokarza człowieka. Oto jesteśmy świadkami sceny, kiedy najpiękniejszy diament świata jest posądzony o to, że jest fałszywy. Chrystus mógł się bronić, ale zrezygnował z tego i przyjął w milczeniu to upokarzające oszczerstw. Spoglądał tylko w stronę Ojca Niebieskiego, bo wiedział, że On zna prawdę, On go obroni. Ludzie mogą mówić oszczerstwa i bardzo boleśnie krzywdzić, ale samo posądzenie kogoś, że nie jest prawdziwym diamentem, jeszcze nie czyni go fałszywym. Prawda sama się obroni. Ona wcześniej czy później wyjdzie na jaw, jak sprawiedliwa oliwa wypływa na wierzch. Prawda objawi się, jeżeli nie dziś to jutro, a jeśli nie jutro, to na progu wieczności. Człowiek nie musi się bronić, kiedy jest oczerniany. Ostatnie słowo należy zawsze do Boga, a nie do ludzi. Oto wspaniały wzór, jaki Chrystus pozostawił – dobrowolnie przyjęte upokorzenie. Takie upokorzenie nie niszczy naszego serca. Dobrowolne przyjęcie upokorzenia otwiera serce na Boga. Człowiek, przyjmując oczernienie w milczeniu, może się modlić o zbawienie tych, którzy go oczerniają. Ci, którzy oczerniają, są w tysiąc razy gorszej sytuacji aniżeli oczerniony, bo im zagraża potępienie. Za oczerniających trzeba się modlić. Jezus milcząc modlił się za oczerniających i przez swoje upokorzenie ich zbawiał. Każdy, kto dobrowolnie potrafi przyjąć upokorzenie, uczestniczy w dziele Chrystusowego zbawienia.

Opluty i bity po twarzy Następny etap – „zbluźnił”. Posądzenie Chrystusa o bluźnierstwo i to przez najwyższego kapłana. Chrystus się nie tłumaczy. Najsprawiedliwszy Syn Człowieczy na ziemi nazwany został bluźniercą. Przyjmuje to w milczeniu. Potem następuje znana nam już scena wielkiego upokorzenia na sali przesłuchań Najwyższej Rady. „Co wam się zdaje?” Oni odpowiedzieli: „Winien jest śmierci”. Wówczas zaczęli pluć Mu w twarz i bić Go pięściami, a inni policzkowali Go i szydzili: „Prorokuj nam, Mesjaszu, kto Cię uderzył?” Tak postępuje śmietanka inteligencji izraelskiej. Jak się zachowuje ta inteligencja? Plują w twarz. Jest to jeden z najbardziej upokarzających gestów. Człowiek, który pluje w twarz Boga. Biją pięściami, by zniszczyć. Uderzenie w twarz, to upokarzający cios. Pycha bowiem chce zawsze drugiego upokorzyć. Jeśli nawet nie ma odwagi uderzyć, to chciałaby to uczynić. „Jak cię strzelę w gębę”, mówi matka do swojego syna. Pycha zawsze chce upokorzyć. Chrystus jest upokorzony, bawią się Nim, szydzą z Niego. A On milczy, przyjmuje każdy gest upokorzenia. Otoczony szaleńcami opętanymi przez zawiść, przyjmuje upokorzenia. Kolejny etap upokorzenia. Stawiono Chrystusa przed namiestnikiem. Piłat zadał Mu pytanie: „Czy Ty jesteś królem żydowskim?”. Jezus odpowiedział: „Tak, Ja nim jestem”. A gdy Go oskarżali arcykapłani i starsi, nic nie odpowiadał. Wtedy zapytał Go Piłat: „Nie słyszysz, jak wiele zeznają przeciw Tobie?”. On jednak nie odpowiedział mu na żadne pytanie, tak że namiestnik się bardzo dziwił”. Oskarżają Chrystusa przed obcym człowiekiem. Chrystus powinien się bronić. Czemu się, Panie, nie bronisz? Tak łatwo było udowodnić, że oni nie mają racji. Małżeństwo Piłatów było po Twojej stronie. Tak łatwo było udowodnić, że to wszystko są oszczerstwa. Piłat czekał na obronę. Czemu się nie bronisz? Gdybyś udowodnił, że oni posługują się oszczerstwem, zamiast Ciebie Kajfasz zostałby skazany. Tak łatwo było odwrócić role, tak łatwo odnieść sukces. Byłbyś górą. Prawda byłaby po stronie tego, który ma siłę i władzę, a tymczasem na ziemi prawda jest po stronie tego, kto ponosi klęskę. Była to wielka pokusa. Chrystus jednak przyjął to upokorzenie z wszystkimi konsekwencjam a Piłat się dziwił. Piłat odkrył, że w tym milczeniu objawia się wielkość więźnia. Nie chciał Go skazać. Chrystus nie powiedział żadnego słowa. Milczeniem przekonał rzymskiego namiestnika, że oni nie mają racji. Św. Mateusz notuje, że Piłat wiedział „iż przez zawiść Go wydali” , a zazdrość zawsze posługuje się oszczerstwem. Wystawiony na licytację Podjęta przez Piłata próba ratowania C jest kolejnym etapem upokorzenia. Jezus czy Barabasz? Kogo wybierzecie? Licytacja. Syn Boga i morderca. I okazało się, że wolimy żyć z mordercami, aniżeli ze świętymi. UwolnijBarabasza, a Świętego Syna Bożego poślij na krzyż. On się nie nadaje do naszego towarzystwa, wolimy Barabasza. Jedna z najtragiczniejszych scen w dziejach świata. Pierwsza scena handlu, kiedy przyjaciel sprzedaje Chrystusa za trzydzieści srebrników i druga scena, kiedy manipulowany tłum wybiera mordercę, by dalej mordował i skazuje na śmierć Syna Bożego, by już nikogo nie zbawiał. Wielkie upokorzenie, które Chrystus przyjmuje w milczeniu. Poniżony Król Po tym następuje trzecia przerażająca scena. „Wtedy żołnierze namiestnika zabrali Jezusa z sobą do pretorium i zgromadzili koło Niego całą kohortę. Rozebrali Go z szat i narzucili na Niego płaszcz szkarłatny. Uplótłszy wieniec z ciernia włożyli Mu na głowę, a do prawej ręki dali Mu trzcinę. Potem przyklękali przed Nam i szydzili z Niego, mówiąc: «Witaj, królu żydowski!» Przy tym pluli na Niego, brali trzcinę i bili Go po głowie. A gdy Go wyszydzili, zdjęli z Niego płaszcz, włożyli na Niego własne Jego szaty i odprowadzili Go na ukrzyżowanie” . Najpiękniejszy diament świata, ubrudzony błotem ludzkich złości. Jezus milczy. On wie, że cała ta złość, cały ten karykaturalny strój, cierniowa korona, płaszcz szkarłatny, to wszystko i tak nie potrafi zniszczyć Jego serca. On zna swoją godność. Upokorzenie zawsze bardzo boli. Jezus cierpi, ale w tej chwili oni niszczą siebie, a nie Jego. W tym wielkim poniżeniu Jezus zachowuje swoją godność. Wreszcie przychodzi krzyż – szubienica. Egzekucja jest zbiorowa, Chrystus umiera wśród kryminalistów. Jan Chrzciciel poniósł śmierć przez ścięcie, godną śmierć. Szczepan został ukamienowany i ta śmierć była znacznie łagodniejsza niż szubienica. Krzyż to najbardziej upokarzający rodzaj śmierci. To już chyba koniec. Nie. Pycha, która nie znosi ludzi pokornych między sobą, będzie towarzyszyć Jezusowi do końca. Godzina klęski „Ci zaś, którzy przechodzili obok, przeklinali Go i potrząsali głowami, mówiąc: «Ty, który burzysz przybytek i w trzech dniach go odbudowujesz, wybaw sam siebie; jeśli jesteś Synem Bożym, zejdź z krzyża». Podobnie arcykapłani z uczonymi w Piśmie i starszymi, szydząc, powtarzali: «Innych wybawiał, siebie nie może wybawić»” . Do końca prowokacja, aby Chrystus uczynił gest, odwołując się do ambicji i odniósł zwycięstwo. Ma siłę, potrafiłby ocalić siebie, potrafiłby zniszczyć tych, którzy szydzą z Niego, ale On tego nie czyni. Druga pokusa jest jeszcze groźniejsza. „Jest królem Izraela: niechże teraz zejdzie z krzyża, a uwierzymy w Niego. Zaufał Bogu; niechże Go teraz wybawi, jeśli Go miłuje”. Tu już jest prowokacja pod adresem samego Ojca Niebieskiego. Jeśli Go miłujesz, to Go ocal. Gdzie Ty jesteś? Gdzie jest Twój sukces? Jak możesz zgadzać się na klęskę, jeśli Go kochasz? Gdzie Ty jesteś? Ojciec i Syn zgadzają się na to upokorzenie. Szydzili z Niego złoczyńcy, którzy byli z Nim ukrzyżowani. „Od godziny szóstej mrok ogarnął całą ziemię, aż do godziny dziewiątej. Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: «Eli, Eli, lama sabachthani?» to znaczy Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? Jak ciężko przyjąć upokorzenie. „Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił”. Modlitwa psalmu skierowana do Ojca. Upokorzenie osiąga szczyt. Droga do nieba wytyczona. Wartość pokory Dlaczego do niego prowadzi droga upokorzenia? Dlatego, że pycha prowadzi na dno piekła. Pycha zawsze ma rację, pyszny człowiek zawsze dowodzi, że ma rację. Nigdy nie ustąpi. Pycha nie potrafi przegrywać. Pycha zna tylko jedną stronę życia – sukces, a nie zna drugiej strony życia – klęski. Natomiast życie doczesne kończy się klęską. Jeżeli ktoś nie umie przegrać, nie umie ponieść klęski, nie umie się upokorzyć, to nigdy życia nie wygra. Dlaczego upokorzenie otwiera na łaskę? W chwili upokorzenia człowiek wie, że tylko Bóg go rozumie i dlatego otwiera się na Boga, zwraca się do Niego i czeka na Jego ostatnie słowo. Ludzie nie rozumieją. Nic tak nie otwiera na Boga, jak dobrowolnie przyjęte upokorzenie, bo jeśli nie zostanie tak przyjęte, to zniszczy człowieka. Upokorzenie jest godziną doświadczenia, a w niej objawia się godność człowieka. Prawdziwego diamentu nie zniszczy góra błota, którym zostanie przywalony. Natomiast jeśli ktoś jest z plasteliny, to musi się bać upokorzenia, bo się rozsypie. Pycha czyni człowieka małowartościowym. Sprawi, że w godzinie doświadczenia człowiek się rozsypie, dlatego się tak broni. Pyszny usprawiedliwia samego siebie i Bóg mu nie jest na nic potrzebny. On zawsze się wytłumaczy, bo on zawsze ma rację. Wydaje mu się, że jak stanie przed Bogiem, to też udowodni, że ma rację. Takie usprawiedliwienie człowieka nie zbawia. Ci, którzy potrafią się sami usprawiedliwić, znajdą się w piekle. Człowieka może usprawiedliwić tylko Bóg. Upokorzony czeka na słowo usprawiedliwienia od Boga. Pycha traci swój blask w godzinie klęski. Pokorny potrafi tę godzinę wygrać. Stąd tylko pokornemu można zaufać, bo on nas w dniach klęski nie zawiedzie. Pyszny zawiedzie. Kto dobrowolnie przyjmie upokorzenie, potrafi razem z Chrystusem zbawić świat. Tam, gdzie nie dociera modlitwa, gdzie nie dociera ofiara, tam potrafi dotrzeć upokorzenie dobrowolnie złożone w ręce Boga. Pan Jezus powiedział: „Uczcie się ode Mnie, że jestem cichy i pokornego serca”. Uczcie się, bo jeśli chcecie się zbawić, to musicie przejść drogę upokorzenia, bo tylko ona prowadzi do życia. Jeśli się tego nie nauczycie, to nie ma mowy o zbawieniu. Jest Wielki Post. Spróbujmy przyjąć dobrowolnie kilka upokorzeń, a wtedy sprawdzimy, w jakim stopniu jesteśmy uczniami Chrystusa. Odkryjemy również, jak bardzo intensywnie działa łaska w naszym sercu.

4. WYGODNICTWO Nasze rozważania pasyjne, które można potraktować jako rekolekcje, minęły półmetek. Mówimy o tym, co przeszkadza Bogu w twórczym przekształcaniu naszego serca. Zwróciliśmy uwagę na chciwość, zazdrość, a ostatnio na pychę. Warto jeszcze raz przypomnieć, że upokorzenie dobrowolnie przyjęte jest najprostszą drogą wiodącą do nieba. Chrystus powiedział, że „każdy, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża będzie wywyższony”. To jest mniej więcej tak, jak ze sprężyną. Człowiek jest ustawiony na takiej sprężynie. Jeśli sam się wywyższa, to naciąga tę sprężynę coraz wyżej i wyżej, aż w pewnym momencie sprężyna ściągnie go na ziemię. A zatem, kto się wywyższa będzie poniżony, spadnie. Taka jest tendencja pychy i taki jest jej kres. Natomiast, kto się uniża, kto dobrowolnie potrafi tę sprężynę przygnieść aż do ziemi, to ona, gdy zostanie zwolniona, wyrzuci człowieka w stronę nieba. Takie jest działanie dobrowolnie przyjętego upokorzenia. Cała Ewangelia jest jednym wielkim wezwaniem do pokornego naśladowania Chrystusa, który zstąpił aż do piekieł po to, aby stamtąd wejść w dom Ojca Niebieskiego. Dziś krótka refleksja nad następną przeszkodą, która uniemożliwia Bogu twórcze działanie w naszym sercu. Chodzi o wygodnictwo, czyli o nieumiejętność składania ofiary. Św. Mateusz w rozdziale szesnastym opisuje scenę, w której Piotr pod wpływem łaski odkrył boską i mesjańską godność Jezusa, a Chrystus w nagrodę za to obiecuje mu prymat w Kościele. Bezpośrednio po tym Jezus mówi o pokornej drodze wiodącej przez cierpienie, odrzucenie i śmierć, aż do zmartwychwstania. Piotr podchodzi wówczas do Niego, mówiąc: „Nie przyjdzie to nigdy na Ciebie”. Na co Pan Jezus: „Zejdź Mi z oczu, szatanie! Jesteś Mi zawadą, bo nie myślisz o tym, co Boże, ale o tym, co ludzkie” (Mt 16,22b-23). Następnie Jezus wypowiedział znamienne słowa: „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je (Mt 16,24-25). Formy wygodnictwa Jakie wady decydują o wygodnictwie, o tym, że człowiek nie jest zdolny do złożenia ofiary? Pierwszą z nich jest lenistwo. Łaska jest dostosowana do czasu. Bóg stworzył czas i Bóg decyduje o długości naszego życia. On określa je bardzo dokładnie, nie tylko co do dni, ale co do godzin i sekund. W każdej sekundzie jest przygotowana Jego łaska. Tylko ten potrafi tę łaskę odebrać, kto potrafi w określonej sekundzie życia być tam, gdzie Bóg chce, aby był. A to wymaga ciągłej mobilizacji. Leniwy nigdy nie zdąży odebrać łaski. On się spóźnia. Łaska już spada na ziemię, kiedy on przychodzi. Spada niejako przed jego rękami. Leniwy nie zna wartości czasu i nie zna wartości łaski. Inne wady, które decydują o tym, że człowiek nie umie współpracować z łaską, to nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu oraz nieczystość. Są to dwie wady, które żerują na przyjemności. Człowiek nieumiarkowany w jedzeniu i piciu i człowiek nieczysty sięga po przyjemność, a nie po to, co jest dobre. Tymczasem nie każda przyjemność jest dobra. Ponieważ łaska jest ściśle związana z dobrem, a nie z przyjemnością, często umyka nastawionemu tylko na miłe doznania. Przyjemność znika, a jego ręce zostają puste. Gdyby przyjął łaskę, to w swoim sercu gromadziłby olbrzymi skarb. Ten, kto sięga po przyjemność, to tak, jakby sięgnął po lody. Są one przyjemne wtedy, kiedy się je liże, ale głodu nimi nie zaspokoisz. I wreszcie jeszcze jedna wada stojąca na straży wygodnictwa. Jest nią tchórzostwo. Łaska zawsze wzywa człowieka do wzrostu, do podejmowania coraz trudniejszych zadań. Ten, kto się boi, nie podejmuje tych zadań, a właśnie w nich ukryta jest wartość. Wszystkie te wady decydują o tym, że człowiek ucieka przed ofiarą i szuka wygodnego życia. Uciekając zaś przed ofiarą, ucieka przed łaską. Pan Jezus wyraźnie powiedział, że szeroka i przestronna jest droga wiodąca na zatracenie, czyli droga bez łaski. Natomiast ciasna, trudna i stroma jest droga wiodąca do domu Ojca. Na tej drodze jest łaska i tę drogę może przejść tylko ten, kto umie rezygnować z wielu rzeczy po to, aby zyskać większe. Bogu ciągle chodzi o to, byśmy jutro byli lepsi, aniżeli dziś. Człowiek, który chce przyjąć łaskę, winien zgodzić się na to ustawiczne dorastanie do coraz większej dojrzałości. Wszelka przyjemność, letniość, brak pasji życia utrudnia Bogu działanie w naszym sercu, zamykając je na łaskę. Lenistwo Popatrzmy na ludzi Wielkiego Tygodnia, którzy zamknęli się na działanie łaski i na tych, którzy się na nią otwarli. W Ogrodzie Oliwnym na działanie łaski zamknięci są lenistwem Piotr, Jan i Jakub. Oni wybrali drzemkę, odpoczynek. Zrezygnowali z wysiłku i z ofiary, która była potrzebna, aby upaść na twarz obok swego Mistrza i błagać Boga o potrzebne dla Niego siły. Zabrakło im ofiary. Tu wyraźnie widać, że Piotr niewiele się nauczył, mimo iż Chrystus wyraźnie mu powiedział – myślisz w kategoriach ludzkich, o tym, co ludzkie, a nie o tym, co Boże. On został przy tym myśleniu, które było dalekie od ofiary. Ogród Oliwny to również dowód wielkiej niedojrzałości Jana i Jakuba. Żaden z nich nie stanął przy swoim Mistrzu. Rzecz jasna, że łaska nie może ubogacać śpiącego serca. Jak człowiek śpi, nie grzeszy, to pewne, ale i nie odbiera łaski. Czas Ogrodu Oliwnego był czasem wielkiej łaski przeznaczonej dla trzech Apostołów, może jeszcze większej niż na Taborze, ale oni ten czas przespali. Wygodnictwo uniemożliwiło im odebranie łaski. Konsekwencje były proste. Mieli otrzymać łaskę, która by ich umocniła do zajęcia odpowiedniej postawy wobec najbliższych wydarzeń. Nie odebrali jej, więc pozostali sami. Kiedy wydarzenia się rozpoczęły, oni opuścili Mistrza i pouciekali. Tchórzostwo Druga scena – Piotr na dziedzińcu Kajfasza. Jeszcze kilka godzin temu był stuprocentowo przekonany, że jest zdolny do największej ofiary: „Życie moje oddam za Ciebie”. Gotowość do ofiary była tylko mocno wyrażona w słowach, bo jak przyszła godzina ofiary, okazało się, że go nie stać na powiedzenie prawdy nawet służącej. Nikt nie groził mu śmiercią, prawdopodobnie nikt by go nie aresztował. Oto dysproporcja między słowem a czynem. Ludzie niezdolni do ofiary lubią wypowiadać wiele wielkich słów, ale pracują tylko językiem. Ludzie gotowi na ofiarę z reguły niewiele mówią, oni czynią. Z praktyki wiadomo, że im więcej ktoś mówi, tym mniej czyni. Człowiek czynu dokładnie waży słowa. On wie, że łatwo jest wypowiadać wielkie słowa, a trudniej je zrealizować. Obserwujemy u Piotra brak odwagi. Nawet wtedy, kiedy sobie uświadomił, że mu Mistrz przepowiedział zaparcie, to i tak się nie przyznał, tylko wyszedł i płakał nad swoją słabością. Św. Mateusz nie prowadzi nas do Heroda, który jest klasycznym przykładem zamknięcia na łaskę przez wygodne życie. Prawdopodobnie milczy o nim dlatego, że Herod nie był Żydem czystej krwi, a Mateusza interesuje przede wszystkim postawa Żydów wobec Mesjasza. Wielkie kobiety Podaje nam natomiast przykłady ludzi zdolnych do wielkiej ofiary. Oto na początku Wielkiego Tygodnia Maria rozbija alabastrowy flakonik i wylewa na Chrystusa drogocenny olejek. Stać ją na wielki gest, na wielką ofiarę. Apostołowie jeszcze do tego nie dorośli. Okazuje się, że siostra Łazarza dorosła. To kobiety wielkiego serca, wielkiej ofiary, otwarta na działanie łaski. To ona stanie pod krzyżem, to ona w poranek Wielkanocny będzie pierwsza przy grobie Jezusa Chrystusa. Dlaczego była gotowa na ofiarę? Dlatego że kochała. Jeśli ktoś prawdziwie kocha, jest gotowy do składania ofiary. Druga osoba, o której wspomina św. Mateusz, to żona Piłata, która przesłała mu ostrzeżenie: „Nie miej nic do czynienia z tym Sprawiedliwym, bo dzisiaj we śnie wiele nacierpiałam się z Jego powodu” (Mt 27,19b). Pan Bóg widząc wrażliwość jej serca i gotowość na ofiarę, nawiedza ją we śnie. Mogła już wiedzieć o tym, że Chrystus jest aresztowany. Jako żona Piłata prawdopodobnie wiedziała, co się w mieście dzieje. Bóg do niej trafia przez cierpienie i ona staje w obronie Sprawiedliwego. Znów przykład kobiety o wielkim sercu, która znała wartość ofiary. Gotowa jest natychmiast interweniować u swego męża, dlatego przechodzi do czynu. Zwróćmy uwagę – ofiara to czyn. Maria wylewa olejek, ona przyjdzie pod krzyż i do grobu. To są czyny. Ona nic nie mówi. Odezwie się dopiero do Chrystusa Zmartwychwstałego. Podobnie żona Piłata, interweniuje u swego męża, próbuje ratować Sprawiedliwego. Kobieta nastawiona na interwencję, gotowa bronić każdego, kto jest skrzywdzony. Również św. Mateusz wspomina, że pod krzyżem znalazło się wiele kobiet, „które przypatrywały się z daleka. Szły one za Jezusem z Galilei i usługiwały Mu” (Mt 27,55). To są kobiety wielkiego serca, które przybyły aż na Golgotę. Nie pouciekały. Nie przeraziły się ofiary, którą składa Jezus Chrystus, ponieważ same znały jej wartość. Na Kalwarii pojawiają się ludzie, którzy odkryli wartość ofiary. Odważny Józef Wreszcie Ewangelista przedstawia nam Józefa z Arymatei. „Pod wieczór przyszedł zamożny człowiek z Arymatei, imieniem Józef, który był uczniem Jezusa. On udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa. Wówczas Piłat kazał je wydać. Józef zabrał ciało, owinął je w czyste płótno i złożył w swoim nowym grobie, który kazał wykuć w skale” (Mt 27,57-60a). Wielka odwaga i gotowość na przyjęcie wszystkich konsekwencji. Stanąć w obronie skazańca politycznego, który zginął na szubienicy razem z innymi zbrodniarzami, to nie była prosta rzecz. Józef mógł narazić siebie i zostać aresztowany, ale on dla wiernego wypełnienia nakazów sumienia, potrafi z siebie złożyć ofiarę. Ryzykuje wiele. Wiadomo, że łamie przepisy Prawa, a więc naraża się na zarzuty ze strony Żydów. To jest czas Paschy, więc nie wolno dotknąć zmarłego, będzie nieczysty. Dla niego to wszystko jest mało ważne. Potrafi załatwić trudną sprawę, udając się wprost do Piłata. Przygotowuje pogrzeb i zmarłemu oddaje swój własny grób. To wspaniała postać człowieka, którego stać na ofiarę. Znów obserwujemy tylko czyn. Ewangelia nie zanotowała żadnego słowa Józefa z Arymatei. To człowiek milczący, a zarazem człowiek wielkiego czynu. Ofiara Jezusa Najpiękniejszym wzorem jest sam Jezus Chrystus, który do końca składa ofiarę z siebie. W Wieczerniku wypowiada słowa: „Krew moja za was wylana”, zapowiadając swoją śmierć. „Nie moja, ale Twoja wola niech się stanie”. To modlitwa w Getsemani, po której oddaje się w ręce grzeszników. Swoje szaty oddaje w ręce żołnierza. Rezygnuje z odurzającego napoju, bo chce świadomie do końca kontrolować ostatnie godziny swojego życia. Chce w pełni dobrowolnie oddać ducha w ręce Ojca. Właśnie ta ofiara Chrystusa, będąc źródłem wszelkich łask, jest jako źródło dostępne dla tych, którzy znają sens ofiary. Tu należałoby postawić bardzo konkretne pytania. Jaka jest nasza gotowość na ofiarę? Czy jesteśmy tylko mocni w słowach, jak Piotr, zapewniając: „życie oddam za Ciebie”? Czy też bez słów potrafimy działać tak skutecznie, jak Maria, żona Piłata, czy Józef z Arymatei? Czy nasza ofiara jest czynem? Jakie jest nasze podejście do obowiązków? Czy nie narzekamy? Czy nie czekamy, że ktoś je za nas wykona? Jeśli jesteśmy zaangażowani, to każdy obowiązek wymaga ofiary, niekiedy do wielkiego zmęczenia, do kresu sił. Ale wtedy Bóg jest z nami. Całe dzieło łaski jest dziełem zbawienia człowieka, a zbawienie polega na uleczeniu ran rozdarcia, jakie spowodował grzech. Rozdarcia między Bogiem a człowiekiem i rozdarcia, jakie ma miejsce między ludźmi. Chrystus staje się klejem, który chce połączyć Boga z człowiekiem, a klej musi być zmiażdżony z dwóch stron, bo tylko wtedy te dwie części potrafi spoić razem. On nie jest ważny. On musi się zgodzić na to, aby być zmiażdżony, aby Jego nie było widać, aby te dwie części idealnie złączyły się razem, a bez ducha ofiary jest to niemożliwe. Chcąc uczestniczyć w dziele zbawienia Chrystusa musimy być klejem, który łączy człowieka z Bogiem. Musimy pomagać innym, by połączyli się z Bogiem. Klej, który pomaga łączyć człowieka z człowiekiem również wymaga ducha ofiary, bez niego jest to niemożliwe. Im większy duch ofiary, tym więcej człowiek otrzymuje łaski, bo Bogu bardzo zależy na tym, byśmy współpracowali w dziele zbawienia. Znakiem postawy człowieka otwartej na działanie łaski, jest próba pośredniczenia między zwaśnionymi. Człowiek oddaje się do dyspozycji, chce być klejem, który jednoczy, a klej musi być zmiażdżony, bo tylko wtedy doprowadzi do sklejenia. Kto nie chce być tym klejem, nie jest otwarty na działanie łaski.

5. BRAK DUCHA MODLITWY Ostatnie spotkanie rekolekcyjne w ramach rozważań pasyjnych. Zastanawiamy się nad tajemnicą zatwardziałości ludzkiego serca. Dlaczego tak trudno otworzyć się na działanie łaski? Dlaczego człowiek nie chce przyjąć tajemnicy miłości Boga? Odkryliśmy już, że przeszkodą numer jeden jest chciwość, umiłowanie dóbr tego świata. Przeszkodą numer dwa jest pycha. Przeszkodą numer trzy – zazdrość. W ostatnim rozważaniu zwróciłem uwagę na brak ducha ofiary. Dziś chwila refleksji nad ostatnią przeszkodą utrudniającą działanie Boga w naszych sercach, jest to brak ducha modlitwy. Wieczernik Modlitwa to umiejętność przyjęcia Bożego słowa. Nie można pozwolić, by słowo Boże upadło na ziemię. Trzeba otworzyć serce tak, by słowo Boga zawsze w nie wpadło. Człowiek, który umie się modlić, umie przyjmować Boże słowo. Łaska jest zawsze Bożym słowem. Dlatego, kto nie umie słuchać Boga, ten nie potrafi przyjąć łaski. Wejdźmy do Wieczernika. Kto w nim w stopniu najpełniejszym jest otwarty na przyjęcie słowa? Chleb i wino. Słowo Boże wypowiedziane nad chlebem natychmiast przemienia ten chleb w Ciało Chrystusa. Słowo Boże wypowiedziane nad winem natychmiast przemienia je w Jego Najświętszą Krew. Pełna świętość chleba i pełna świętość wina. W Wieczerniku najbardziej posłuszne słowu Bożemu są właśnie te dwa pokarmy – chleb i wino. A ludzkie serca? Serce Judasza nie przyjmuje Bożego słowa nawet wtedy, gdy Chrystus mówi: Ty jesteś tym, który Mnie zdradzi. Judasz się nie modlił, bo jak mogłaby wyglądać jego modlitwa przed wydaniem Mistrza? „Ojcze, idę zdradzić Twojego Syna”? Judasz nie umiał słuchać słowa Bożego. Tej sztuki nie opanował. Popatrzmy dziś ze św. Mateuszem na ucho św. Piotra. Jak jego ucho odbiera Boże słowo? „Wówczas Jezus rzekł do nich: «Wy wszyscy zwątpicie we Mnie tej nocy. Bo jest napisane: Uderzę pasterza a rozproszą się owce stada. Lecz gdy powstanę, uprzedzę was do Galilei». Odpowiedział Mu Piotr: «Choćby wszyscy zwątpili w Ciebie, ja nigdy nie zwątpię». Jezus mu rzekł: «Zaprawdę Powiadam ci: Jeszcze tej nocy, zanim kogut zapieje, trzy razy się Mnie wyprzesz». Na to Piotr: «Choćby mi przyszło umrzeć z Tobą, nie wyprę się Ciebie»” Piotr zwraca się do Mistrza: Panie, Ty nie masz racji. Widzimy człowieka, który potrafi powiedzieć Bogu, że nie ma racji. Piotr nie umie słuchać. Trzeba było powiedzieć: „Panie, Ty wszystko wiesz”. Trzeba było zapytać: Panie, co należy czynić, aby się nie zaprzeć? Mistrzu, co należy czynić, jak się zaprę? Ucho Piotra jest zaklejone woskiem. Stąd jego upór: Panie, to nie Ty, ale ja mam rację. Ja Ci nie wierzę, ja wierzę sobie. Jestem gotów na śmierć. Odrzucone słowo Boże. A przecież Bóg zawsze ma rację. Obserwujemy jak Piotr jest zamknięty na Boże słowo. Opuścili Wieczernik, przybyli do Getsemani. Getsemani „Usiądźcie tu, Ja tymczasem odejdę tam i będę się modlił”. Wziąwszy z sobą Piotra i dwóch synów Zebedeusza, począł się smucić i odczuwać trwogę. Wtedy rzekł do nich: „Smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie ze Mną”. I odszedłszy nieco dalej, upadł na twarz i modlił się tymi słowami: „Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich. Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty”. Potem przyszedł do uczniów i zastał ich śpiących. Rzekł więc do Piotra: „Tak, jednej godziny nie mogliście czuwać ze Mną? Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie; duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe” Mieli tę noc spędzić na modlitwie. Chrystus ich wzywa, aby otwarli ucho na głos Ojca Niebieskiego. Ojciec ma im wiele do powiedzenia. Wydarzenia, które będą miały miejsce za kilka godzin, będą dla nich wielką niespodzianką. Ojciec chce z nimi rozmawiać. Syn przyprowadził ich przed Ojca. Bóg chce z wami mówić, zatem módlcie się. Bóg chce mówić o waszym szczęściu, o waszych losach. Trzeba usłyszeć, co Bóg chce powiedzieć. Sam Pan Jezus ukazuje, na czym polega modlitwa. Trzeba wsłuchać się w głos Boga i wykonać to, czego Bóg pragnie. Ta trójka długo uczyła się modlitwy, nawet modlitwy kontemplacyjnej. Na Taborze słuchali głosu Ojca Niebieskiego. Pouczył ich wtedy, jak należy czytać Mojżesza i Proroków. Chrystus uczył ich modlitwy i co z tego pozostało? Oto Piotr nie wierzy Chrystusowi. On ma rację, jest zmęczony, więc trzeba iść spać. On jeszcze nie wie, że łaska Boża płynie przez ucho do serca człowieka. Mistrz się modli, powoli uspokaja swoje drżenie, lęk i trwogę. Serce Jego zostaje wypełnione odwagą. Spokojnie wychodzi na spotkanie zdrajcy. Apostołowie przespali godzinę łaski i kiedy pojawiła się próba, oni uciekają. Widzimy zatem, że Piotr jeszcze nie umie się modlić, nawet na Taborze nie odkrył wartości modlitwy. Dziedziniec Kajfasza

Chodźmy z Piotrem dalej, na dziedziniec Kajfasza. „Podeszła do niego jedna służąca i rzekła: «I ty byłeś z Galilejczykiem Jezusem». Lecz on zaprzeczył temu wobec wszystkich i rzekł: «Nie wiem, co mówisz». A gdy wyszedł ku bramie, zauważyła go inna i rzekła do tych, co tam byli: «Ten był z Jezusem Nazarejczykiem». I znowu zaprzeczył pod przysięgą: «Nie znam tego człowieka». Po chwili, ci, którzy tam stali, zbliżyli się i rzekli do Piotra: «Na pewno i ty jesteś jednym z nich, bo i twoja mowa cię zdradza». Wtedy zaczął się zaklinać i przysięgać: «Nie znam tego Człowieka». I w tej chwili kogut zapiał. Wspomniał Piotr na słowo Jezusa, który mu powiedział: «Zanim kogut zapieje, trzy razy się Mnie wyprzesz». Wyszedł na zewnątrz i gorzko zapłakał” Piotrze, to ty, uczeń Chrystusa, nie chcesz przyznać racji tym, którzy mówią prawdę? Nie przyjmujesz słowa kobiety, nie przyjmujesz słowa służby. Dlaczego nie powiedziałeś: Tak, to ja jestem? Jestem Jego uczniem, wierzę w Jego sprawiedliwość, przecież jest w rękach świętej i mądrej Rady. Oni nie wydają niesprawiedliwych wyroków. Przychodzę zatem i czekam na Jego uniewinnienie. Piotrze, dlaczego nie powiedziałeś prawdy? Nic by ci nie zrobili, sympatia i tak była po stronie Chrystusa. Dlaczego nie powiedziałeś prawdy? Piotrze, ty kłamiesz, ty Go przecież dobrze znasz, więcej, ty Go kochasz. Dlaczego kłamiesz? Ty, pierwszy papież, któremu Chrystus tak bardzo zaufał, trzykrotnie kłamiesz? Nie pamiętasz słów Mistrza: „Każdy, kto jest z prawdy, słucha głosu Mego” ? Piotrze, tu dowodzisz, że nie jesteś człowiekiem modlitwy, bo gdybyś nim był, nie skłamałbyś, bo byś wiedział, że z twoich ust kochających prawdę nie może wyjść kłamstwo. Nie umiesz słuchać ludzi. Tym razem oni mieli rację, ta służąca, słudzy, oni mieli rację, oni mówili prawdę. Jeśli zatem nie umiesz słuchać ludzi, jak będziesz słuchał Boga? Piotrze, kto do ciebie przemówi, skoro nie słuchasz ani Boga, ani ludzi? Czemu to twoje ucho jest takie zawoskowane? Każde słowo prawdy odbija się od twego ucha. Czy jest ktoś, kto do ciebie przemówi? Na szczęście jest. Kogut do ciebie przemówi. Kiedy usłyszałeś jego głos, roztopiło się twoje serce. Przyznałeś rację Bogu i przyznałeś rację ludziom. I z twoich oczu popłynęły łzy. Bóg posłużył się głosem koguta, aby przebić wosk, który zamknął twoje ucho. Jest to godzina twojej łaski. Kiedy zacząłeś płakać, zacząłeś się modlić, modlić swoimi łzami. Od tego momentu twoje serce było już otwarte na słowo Boga. „Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham” . Sztuka słuchania Jakże trudna lekcja modlitwy, otwarcia ludzkiego serca. Kto umie się prawdziwie modlić? Ten, kto potrafi żyć z uchem nastawionym w stronę Boga. Ten, kto kocha prawdę. Ten, kto umie słuchać innych. Tak wiele mówimy i mówimy, a tak mało słuchamy. Umiejętność słuchania innych to wielka wartość. Ten umie się modlić, kto umie słuchać. Umie się modlić ten, kto więcej wierzy Bogu aniżeli sobie, kto wie, że Bóg ma zawsze rację, nawet wtedy, kiedy mówi nam gorzką prawdę o naszej słabości. Umie się modlić ten, kto potrafi milczeć. Nie można udoskonalić modlitwy bez opanowania sztuki milczenia. Milczenie to nic innego, jak nastawienie ucha na odbiór Bożego słowa. Już samo takie milczenie jest modlitwą i wielkim wydarzeniem w życiu człowieka. Przed nami Wielki Tydzień. Oby to był czas naszej modlitwy, wyciszenia serca, nastawienia ucha na głos samego Boga, bo tylko wtedy tydzień ten będzie Wielkim Tygodniem w naszym życiu. O wielkości tego Tygodnia decyduje zawsze głębia naszej modlitwy.